Kesibukan

Tussen de drukte door probeer ik –waarschijnlijk bijna het laatste- verhaal te schrijven. De laatste dagen waren heel indrukwekkend, in verschillende manieren. Het drukke weekend startte zaterdag om 5u30. In alle stilte en met krekels op de achtergrond maakte ik me klaar om naar een olifantenpark te gaan. Daar kreeg ik de mogelijkheid om ze te wassen, hun ochtendbad te nemen, te ontbijten, hen te voeden… Omdat de grote meerderheid naar Kuta ging, ging ik alleen en ik moet zeggen dat het heel fijn was om dit alleen te doen! Even genieten van de rust, helemaal mijn ding doen. Toen ik terug kwam in het huis tegen de middag, zijn we (twee Duitse meisjes en ik) bijna direct vertrokken naar de Tanah Lot. Dit is een van de bekendste tempels van Bali die je bij eb kan bezoeken en bij vloed enkel kan bewonderen. Wij hadden het geluk om tot de tempel te geraken en op het strand te wandelen. We aten (voor €4 denk ik) met uitzicht op de tempel en konden later genieten van de zonsondergang.

De volgende dag startte al om 1u30 in de nacht. We vertrokken naar de Batur volkaan om deze te beklimmen en in tegenstelling tot de dag ervoor, de zonsopgang te bekijken. Hoewel ik er heel veel zin en vertrouwen in had, was het best zwaar om zonder eten en amper slaap boven te geraken. Twee weken geen twirling voelde ik wel ;-). Toen we boven kwamen, moesten we nog een uurtje wachten. We warmden ons op aan het eitje (gekookt in de stoom van de vulkaan) dat we kregen als ontbijt. Toen de zon erdoor kwam, was de koude direct weg. Onze gids toonde ons nog de krater en vertelde ons nog leuke verhaaltjes, voordat we vertrokken voor de afdaling (die veel aangenamer verliep). Om uit te rusten gingen we naar de hotsprings bij het meer. Het water was 37 graden, zalig. De dag leek bijna over, terwijl het slechts 11u was. De rest van de dag was vooral rust, nieuwe mensen ontmoeten (want op zondag komen er altijd nieuwe mensen) en wat spelletjes spelen. Good, easy life dus. Maar daar hou ik van!

Maandag was de start van de nieuwe lesweek met nieuwe kindjes. Het is helemaal anders dan vorige week: ze zijn met minder, ze zijn duidelijk veel jonger, maar ook zo enthousiast en schattig. Dit keer hadden we slechts 10 kindjes in plaats van 23. De ervaring van vorige week maakte het gemakkelijker en beter om hen iets bij te brengen. We gebruikten de dingen die ze vorige week leuk vonden, maakten het wat gemakkelijker, verzonnen nog extra spelletjes of lessen en zo werd het uiteindelijk wel een succesvolle week, denk ik. Toen we vrijdag vertelden dat we weggingen, kregen we een hoop tekeningen en papiertjes met ‘Lola, aku cinta kamu’ wat ‘Lola, I love you’ betekent (Lola ben ik, Hannelore was iets te moeilijk dus ik ben hier –slechts tijdelijk- van naam veranderd). Fijn om zo af te sluiten.

Ik ben deze tekst in het begin van de week begonnen, maar ik kreeg hem maar niet afgewerkt. De laatste dagen waren ontzettend druk, op een positieve maar ook een ‘minder positieve’ manier. Toen ik dinsdag terugkwam van de school, stonden enkele vriendinnen me op te wachten. Wauw, wat lief, dacht ik, maar het bleek dat ik zo snel mogelijk mijn koffer moest leeghalen, warm moest douchen, al mijn kleren in de was moest doen… Er waren mogelijk bedbugs in onze kamer gevonden (kleine, bruine beestjes waarvan er honderden in je matras kunnen zitten en je overal bijten). De bedbugs verspreiden zo snel, dat het zeker vermeden moest worden dat het naar andere kamers zou gaan. Zo overleefden mijn kamergenoten en ik dus 48 uur met dezelfde kleren, hetzelfde ondergoed, zonder handdoek of andere spullen. Mijn elektronica had ik gelukkig wel geclaimd. Een zak met kleren ging naar de was, de zak met andere spullen zou in de zon worden geplaatst. Wat er echt gebeurde: het regende de dag erop, waardoor een zak van mijn kamergenoot helemaal nat was. Mijn zak werd gelukkig gespaard. Positieve van de zaak: ons mama moet niet veel wassen als ik terug kom. Alles is ondertussen netjes terug, iets kleiner dan eerst, maar dat zal ik wel terug uitrekken. Als het van mij afhangt, was het ook een positieve ervaring om eens echt basic te leven. Ja, soms hebben we hier geen (warm) water, eten we bijna elke dag rijst, en is er niet veel luxe, ik kon elke dag kiezen wat ik aandeed, ik kon elke dag een douche nemen, de taxi nemen om iets te gaan doen… Het was fijn om te leren kennen om veel minder te hebben, en dan nog had ik niet te klagen. Het voelde enkel wat vies ;-).

Ondertussen is het einde bijna in zicht. Ik beloof hierna nog een blog te schrijven na (of tijdens) de vlucht. De rest van de verhalen, vertel ik mondeling… want I’m coming home!

Kesehatan

Vrijdagavond, volledige rust. Na een drukke week vol voorbereidingen, lessen en gezellige avonden, heb ik besloten om even te chillen in het huis voor ik een druk weekend tegemoet ga. Want hoe raar het ook is: dit is mijn laatste weekend al, terwijl ik heb het gevoel dat ik hier nog maar net ben aangekomen. Het staat dus helemaal volgeboekt om nog zoveel mogelijk te kunnen genieten van het mooie Bali.

Maar eerst even over het vrijwilligerswerk: algemeen gesteld is het traag op gang gekomen en ging het in stijgende lijn. Elke dag kwamen we terug met: ‘amai, dat was echt al beter dan gisteren’, en dat is al heel belangrijk toch? De spoedcursus Bahasa van maandagavond deed al heel veel goeds. Ook het feit dat we wisten dat we geen te moeilijke woorden moesten gebruiken of spelletjes moesten spelen, gaf een beter beeld voor de voorbereidingen. Een ander aspect dat in het begin nog niet zo duidelijk was, is dat alles afhankelijk is van het gemoed van de kinderen. In de introductie werd al gezegd dat kinderen hier ongezond eten of ongezonde dingen doen, omdat ouders van mening zijn om alles te doen ‘zolang het kind maar niet weent’. Die uitspraak maakte direct een indruk op mij. Het gaf enerzijds kriebels om grote veranderingen te maken, anderzijds werd het ook direct duidelijk dat de kinderen iets bijleren over healthcare niet genoeg is om de gezondheid in Bali helemaal te verbeteren. Het is niet mogelijk (en ook helemaal niet de bedoeling) om de cultuur hier aan te passen in een week. Ik denk dat ik het hier onbewust moeilijk mee had in het begin. Ik wou helpen, ik wou verandering zien. In werkelijkheid is het zo dat je gewoon tevreden moet zijn met de kleine stapjes die je maakt. Hebben ze juist geleerd wat gezond eten inhoudt en wat niet? Oké, dan gaan we eerst een spelletje spelen om morgen nog eens te herhalen wat we precies hebben geleerd. Verder rest het dan om te duimen en hopen dat ze er iets van hebben opgestoken, en anders hebben ze toch plezier gehad.

De laatste dagen had ik al iets meer het gevoel dat we echt iets hebben bijgeleerd. Donderdag lag de focus op tandenpoetsen en vandaag op hygiëne, zoals handen wassen en dergelijke. De tandenborstels die ik had meegenomen van mijn tandarts thuis waren een groot succes. De kinderen oogden heel dankbaar en blij toen ze deze kregen. We speelden spelletjes, deden het voor en uiteindelijk konden zij proberen. Met handen en voeten probeerden we te benadrukken hoe belangrijk het is om dit twee keer per dag te doen, net zoals het belangrijk is om voor het eten, na het toilet en bij vieze dingen je handen te wassen. Herhalen, herhalen, herhalen… en zoals eerder gezegd: hopen dat ze er iets van hebben opgestoken. In hoeverre we invloed kunnen hebben of verschil kunnen maken weet ik niet, maar alle beetjes helpen.

Volgende week krijgen we jongere kinderen, ik schat rond een jaar of 8,9. De uitdaging zal hier nog des te groter zijn, maar we kunnen de ervaringen van deze week zeker inzetten. Ook de nieuwe mentaliteit dat ik blij moet zijn met kleine stapjes, ga ik proberen overnemen. Begrijp me niet verkeerd, ik wou hier niet de redder in nood komen spelen, want ik besefte goed genoeg dat dit niet kon en ook niet de bedoeling was. Ik probeer gewoon een verklaring te zoeken waarom ik de eerste dagen wel altijd tevreden, maar nooit dolgelukkig en voldaan terug thuis kwam. De laatste dagen was dit ‘voldaan gevoel’ er al veel meer, dus nu kan ik alleen maar mijn best doen en hopen dat dit nog sterker wordt volgende week!

Akhir pekan

Tropisch, exotisch. Dat is een gepaste omschrijving voor dit weekend. Na een helse boottocht, die niet echt voor mij is weggelegd, kwamen we aan op Gili air. De wolken die boven ons vrijwilligershuis in Ubud hangen waren verdwenen, hitte alom. Zalig was dat. Na een kleine wandeltocht, arriveerden we bij het hostel waar we hadden geboekt. Eerste indruk: allemaal jonge mensen die backpacken, rond een paddenstoelvormig zwembad, enkele bungalows daarrond, palmbomen op de achtergrond, zon in de lucht. Een waar paradijs voor €14. Zonder te lang twijfelen doken we direct het zwembad in en gingen we even later naar het strand. Daar genoot ik van een papaya milkshake en een ‘pineapple toast’ (klinkt echt heel tropisch en exotisch toch?). Ik stond er een beetje op om dit weekend niet alleen te chillen in de zon maar ook echt iets te doen wat in België niet alledaags is. Hier is het echter al rond een uur of 18u donker dus veel opties waren er niet meer. Uiteindelijk heb ik mezelf dan overtuigd om gewoon nog te genieten van de rust voor het vrijwilligerswerk zou starten.

Zondagochtend startten we de dag met een yogales om 8u met uitzicht op het strand en de zee. Het ‘iets doen wat in België niet kan’ was dus al redelijk ingevuld. Het was een heel fijne ervaring en het maakte me rustig. Tegelijk was dat ook een momentje om even terug tot mezelf te komen want hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben je eigenlijk nooit alleen hier. Daarna gromden de magen en at ik het beste ontbijt dat ik me op dat moment kon inbeelden: yoghurt met fruit, muesli en honing en watermeloenensap. Wauw, wat had ik mijn yoghurtje in de ochtend gemist (ik voel me zo verwend westers nu, mijn excuses daarvoor). Daarna was het toch nog mogelijk om te snorkelen voor we weer vertrokken. Hoewel ik de schildpadden die ze halvelings hadden beloofd niet heb gezien, en mijn voeten vol wondjes zitten, was het koraal echt heel erg mooi. Ik vertrok dus tevreden terug naar Ubud.

Na de boottocht terug, die veel heviger was maar voor mij toch beter was verlopen, kwamen we terug aan land. Daar zou normaal een taxi ons opwachten, maar na even zoeken bleek dat dus niet zo te zijn. De shuttlebus naar Ubud was ondertussen ook weg. Enkele taxichauffeurs deden alles eraan om ons in hun taxi te krijgen: zo kunnen zij ook weer een paar dagen brood (of eerder rijst) eten. We hadden het echter via ons huis geregeld, dus ik kon niet geloven dat we echt opgelicht zouden zijn (we hadden namelijk alles al betaald op de heenreis, en dan zouden we nu dus misschien dubbel moeten betalen). Na heel wat geregel en gedoe, heeft uiteindelijk toch een van de enthousiaste taxichauffeurs ons naar Ubud gebracht, met de belofte dat we het geld zouden terugkrijgen. Onze contactpersoon beloofde dit ook. Eind goed, al goed: toen we aankwamen in het huis stond de contactpersoon ons op te wachten en is alles direct terugbetaald. Het is hier helemaal anders dan thuis, toch voelde het een beetje als thuiskomen na de lange tocht.

Vanochtend kregen we de laatste informatie over het project. Ik geef les in een groepje van 3, samen met een Nederlandse tandarts in wording en een Duitse dokter in wording. Samen zijn we dus wel de ideale combi om het healthcare project te doen. We geven les aan 11- 12 jarigen deze week en het bleek een klas van 23 (!!) te zijn. Een klas van 23, zonder leerkracht, alleen wij. Wat ook nog een kleine verrassing bleek, was dat de kinderen eigenlijk geen woord Engels spreken. Dat ze geen vloeiend Engels konden spreken had ik verwacht, maar zonder enig begrip van Engels is het wel heel moeilijk om te communiceren. Het was ook snel duidelijk dat de taallessen van vorige week niet genoeg waren om alle aspecten van goede hygiëne uit te leggen… Het schrijven van deze tekst is dus als ontspanning tussen de spoedcursus Bahasa die google me aanleert.

Buiten het overwelmende van deze dag, heb ik op dit moment wel tonnen energie en ‘goesting’ om dit project goed te doen. De kinderen iets aanleren, de kinderen plezier laten maken en zelf een beetje bahasa leren; dat zal het plan zijn van de komende twee weken. Het worden nog lange dagen omdat ik ook de combinatie met ‘de toerist uithangen’ wil behouden, maar ik ben hier dan ook niet om uitgerust thuis te komen. Ik probeer jullie snel terug te informeren over de kinderen en het project, maar ik ga eerst nog wat Bahasa studeren nu. Selamat malam!

Canang sari

De cultuurweek is vandaag al op zijn einde gekomen, de eerste week alleen onderweg zit erop. Wauw, wat gaat dit allemaal zo snel. Kamergenoten die net goede vriendinnen zijn geworden, vertrekken morgen alweer naar een andere plaats. Gelukkig zijn er ook die zoals ik in Ubud blijven.

De zon is ondertussen komen piepen, en ook al is hij er maar een beetje, zijn aanwezigheid is duidelijk merkbaar! Overdag dus lekker warme temperaturen, ’s nacht daalt het goed zodat slapen aangenaam blijft. De timing van de zon was ideaal: donderdagmiddag hebben we namelijk een wandeling gemaakt doorheen de mooie rijstvelden van Ubud. We kregen daarbij uitleg over hoe het allemaal in zijn werk gaat, met de werkende mannen op de achtergrond. Daarna bezochten we een grot die uitkwam op een tempel als je die beklom. Gelukkig had ik maandag op de markt in Ubud ‘sarong’ gekocht (een rok die je moet dragen om tempels te bezoeken), want enkel diegenen mochten daarnaartoe. Het was een minder bekende tempel waardoor het heel rustig was en ik alles op het gemak kon bekijken. Dat was heel rustgevend en indrukwekkend.

Vrijdagmiddag zijn we daarentegen met heel de groep een tempel gaan bezoeken. Deze was (veel) toeristischer. Door de drukte kon je hier een sarong huren. Iedereen mocht dus mee… maar (weetje tussendoor) meisjes die ongesteld zijn mogen de tempel niet betreden omdat hun lichaam ‘vies’ is, dat wordt dan gezien als een ‘slechte geest’ ofzoiets. Na het bezoek aan de tempel, kregen we de mogelijkheid om in heilig water te gaan. Donderdagochtend deden we ‘flower offering’: hier in Bali liggen overal bloemen voor de deur, gesorteerd in een soort bakje van bamboe. Als ik het goed begrepen heb, dient het als voor de dankjewel aan de goden voor de goede dingen. De vrouwen van de families maken het hier elke ochtend, wij maakten er ook eentje donderdag. In het heilig water konden we deze dan offeren, samen met een soort wierrook. Daarna mochten we een wens doen, dan 3 maal ons hoofd nat maken met het stromend water, daarna 3 keer heel ons hoofd onder het water; en dit zo’n tien keer tot je de rij hebt afgerond. Wat een ongelooflijke ervaring was dit. Normaal zouden nu alle slechte dingen uit mijn lichaam zijn, en zouden de slechte dingen die ik ooit gezegd/gedaan heb, gezuiverd zijn. Het klinkt veelbelovend in ieder geval.

Dit weekend hebben we een tripje gepland naar de Gili eilanden. Daarna zal het echte werk beginnen. Deze ochtend kregen we de informatie over het project: we zullen 3u per dag moeten lesgeven, per twee, zonder coördinator. Over de kinderen kon er nog niet veel verteld worden. De vakantie is hier net voorbij, en de scholen die daarvoor hadden toegezegd, zijn nu ‘niet meer zeker’. Het wordt dus misschien nog spannend of het allemaal wel door zal gaan, maar ik heb er alle vertrouwen in. Ik hou jullie op de hoogte, tot snel!

Selamat pagi, Ubud

Goedemorgen Ubud, goedendag, blij dat ik u eindelijk ontmoeten mag!

Na zondag te chillen en de omgeving rond het vrijwilligershuis te ontdekken, ging maandag het programma van de cultuurweek van start. Het Bali-gevoel van in de boekskes is, buiten de overspoeling van regen, al bijzonder goed waargemaakt. Maandag zijn we direct stevig begonnen. In de ochtend kregen we informatie wat mag (en niet mag), wat wordt geapprecieerd (en wat niet), wat de Balinese cultuur inhoudt… In de namiddag hebben we Ubud ontdekt: het bekende paleis, de markt, het apenbos. Ubud is het centrum van het eiland, letterlijk maar ook figuurlijk, zo wordt het toch gezegd. Dat was daar zeker te merken: een hoop toeristen, druk of bijna krankzinnig verkeer, maar zeker ook de goedlachse Balinese mensen en de typische aspecten uit de cultuur. De organisatie heeft ook zeker zijn best gedaan om deze cultuur gepast te leren kennen.

Zo begon dinsdag met een Balinese taalles. Het is fijn om een paar basiswoordjes Bahasa te kunnen spreken. (Het is alleen niet zo handig voor je hoofd om Bahasa in het Engels te krijgen van iemand die eigenlijk ook amper Engels kan). Vanmiddag volgt er nog een taalles. Hopelijk kan ik hier iets van opsteken voor als ik volgende week naar de kindjes ga, want ik betwijfel of zij vloeiend Engels spreken. Ondertussen is mijn niveau Engels al een stapje hoger, hoop ik/denk ik. Er zijn hier namelijk zoveel verschillende nationaliteiten dat ik bijna voortdurend Engels spreek. Gelukkig ben ik nu ook de Nederlanders tegengekomen waar ik zo nu en dan tegen kan ratelen.

Dinsdagmiddag zijn we gaan schilderen, een andere activiteit waar Ubud voor bekend staat. Voor de eerste keer in deze dagen kwam de zon tevoorschijn, zalig dat dat was! Tijdens het schilderen (wat zo leuk en rustgevend was), konden we wel niet zo van de zon genieten. Het is hier nooit echt fris of koud, maar toch zijn de ‘fingers crossed’ voor een zonnige dag.

Nu ga ik me klaarmaken voor de kookles. Ja, als ik een lekker receptje heb, mogen jullie zeker langskomen om het te komen uitproberen. Al moet ik toegeven dat ik denk dat de papaya, rijst en kippensoep hier veel puurder en lekkerder smaken dan in België.

P.S. Ik probeer een der dagen foto’s online te zetten om jullie te laten meegenieten van de mooie plaatsen hier, maar het duurt een eeuwigheid met Balinese wifi zodus moet ik nog een manier vinden om foto’s te verkleinen.

De eerste (baby)stapjes in Bali

De eerste nacht in Bali zit erop. Gisterenavond (aka rond 12u ’s middags in België) ben ik hier toegekomen. Hoewel ik door de drukte in Schiphol redelijk nipt op het vliegtuig ben gestapt, is nadien alles vlot verlopen. In Dubai had ik maar een uur om over te stappen, maar ben samen met een andere Noord-Europese vrouw die ook alleen was, de luchthaven van Dubai doorge(snel)wandeld. De vluchten zelf waren zeer amuserend: ongeloofelijk wat er allemaal te doen valt. Nieuwe films, spelletjes, muziek, series en waar ik vooral uren naar kan staren is hoe en waar we vliegen op dat moment. Je zou bijna kunnen stellen dat de vlucht te kort was.

De tijd na de vlucht was integendeel niet te kort. Aanschuiven voor visum, wachten voor je koffer (wat eeuwen lijkt te duren), aantonen dat je geen een of andere gekke dealer bent en uiteindelijk men naam zoeken tussen de tientallen mannen die met papieren staan te zwaaien. Jammer dat ik daar geen foto van heb kunnen trekken, maar dit hilarische uitzicht zal ik niet snel vergeten. Na een helse tocht met heel andere verkeersregels dan ik vorig jaar heb geleerd, kwam ik veilig aan in de verblijfsplaats.

De verblijfsplaats is iets helemaal anders dan thuis. Het huis heeft amper een dak, eten is buiten voorzien, er zijn bamboe stapelbedden die elk moment zouden kunnen instorten… maar dit alles geeft wel het gevoel dat ik in traditioneel Bali verblijf. Ik slaap op de kamer met een Duits, twee Engelse en twee Chinese meisjes. Het is zeer verrijkend om met verschillende nationaliteiten samen te leven, maar langs de andere kant ben ik ook heel blij dat ik dit in het Nederlands kan typen. Na twee dagen gebrekkig Engels te spreken, hoop ik toch dat ik binnenkort iemand van Nederland/België tegenkom.

Ik ga afronden. De regenbui is over en we gaan iets zoeken om op deze vrije zondag te doen, in combinatie met wat uit te rusten van de lange vlucht. Tot snel X

Vrijwilligerserk. In Bali. Alleen.

Vandaag kreeg ik mijn laatste informatie voor het vertrek naar Bali, met daarin de vraag of ik een blog zou starten en zoja, of ik die wilde meedelen met de organisatoren.
Lang heb ik getwijfeld voor deze blog – en nog steeds, maar bij deze is hij toch opgestart. Ik ben bijna zeker dat ik na mijn terugkomst spijt ga hebben van bepaalde dingen die ik geschreven, of net niet geschreven heb: ik ben namelijk al niet de beste schrijfster en er gaan momenten zijn die amper te beschrijven zijn. Toch ga ik de uitdaging aan. Het lijkt mij een goede manier om het thuisfront op de hoogte te houden en zelf op een of andere manier mijn gevoelens en gedachten op een rijtje te zetten.

Nog drie weken voor het avontuur start. Drie weken: even lang als mijn avontuur daar zal zijn. Er woelen verschillende gevoelens: stress voor de laatste examens, hoop op dat ze zouden lukken, blijheid als ik denk aan het moment dat ze gedaan zijn, dan weer stress omdat het vertrek dan nog dichterbij komt en dan last but not least: opgewondenheid, omdat ik eindelijk mijn droom achterna ga. Helaas: het kleinste moment dat ik daarvan geniet, kom ik weer terug bij de stress uit voor het komende examen. Sommige momenten word ik heen en weer geslingerd door gedachten en gevoelens die ik amper kan omschrijven.

Maar… Ik kijk uit naar 7 juli. Dat is één van de weinige zekerheden die ik nu voel. Ik voel stress, misschien zelfs angst, maar ik kijk er absoluut naar uit. Ik heb de kans om mijn tienerdroom waar te maken, meer nog: ik ga hem waarmaken. Vrijwilligerswerk. In Bali. Alleen. Ik raap terug moed op: wat zijn drie examens als ik daarna drie weken naar Bali mag.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Hannelore