Tussen de drukte door probeer ik –waarschijnlijk bijna het laatste- verhaal te schrijven. De laatste dagen waren heel indrukwekkend, in verschillende manieren. Het drukke weekend startte zaterdag om 5u30. In alle stilte en met krekels op de achtergrond maakte ik me klaar om naar een olifantenpark te gaan. Daar kreeg ik de mogelijkheid om ze te wassen, hun ochtendbad te nemen, te ontbijten, hen te voeden… Omdat de grote meerderheid naar Kuta ging, ging ik alleen en ik moet zeggen dat het heel fijn was om dit alleen te doen! Even genieten van de rust, helemaal mijn ding doen. Toen ik terug kwam in het huis tegen de middag, zijn we (twee Duitse meisjes en ik) bijna direct vertrokken naar de Tanah Lot. Dit is een van de bekendste tempels van Bali die je bij eb kan bezoeken en bij vloed enkel kan bewonderen. Wij hadden het geluk om tot de tempel te geraken en op het strand te wandelen. We aten (voor €4 denk ik) met uitzicht op de tempel en konden later genieten van de zonsondergang.

De volgende dag startte al om 1u30 in de nacht. We vertrokken naar de Batur volkaan om deze te beklimmen en in tegenstelling tot de dag ervoor, de zonsopgang te bekijken. Hoewel ik er heel veel zin en vertrouwen in had, was het best zwaar om zonder eten en amper slaap boven te geraken. Twee weken geen twirling voelde ik wel ;-). Toen we boven kwamen, moesten we nog een uurtje wachten. We warmden ons op aan het eitje (gekookt in de stoom van de vulkaan) dat we kregen als ontbijt. Toen de zon erdoor kwam, was de koude direct weg. Onze gids toonde ons nog de krater en vertelde ons nog leuke verhaaltjes, voordat we vertrokken voor de afdaling (die veel aangenamer verliep). Om uit te rusten gingen we naar de hotsprings bij het meer. Het water was 37 graden, zalig. De dag leek bijna over, terwijl het slechts 11u was. De rest van de dag was vooral rust, nieuwe mensen ontmoeten (want op zondag komen er altijd nieuwe mensen) en wat spelletjes spelen. Good, easy life dus. Maar daar hou ik van!

Maandag was de start van de nieuwe lesweek met nieuwe kindjes. Het is helemaal anders dan vorige week: ze zijn met minder, ze zijn duidelijk veel jonger, maar ook zo enthousiast en schattig. Dit keer hadden we slechts 10 kindjes in plaats van 23. De ervaring van vorige week maakte het gemakkelijker en beter om hen iets bij te brengen. We gebruikten de dingen die ze vorige week leuk vonden, maakten het wat gemakkelijker, verzonnen nog extra spelletjes of lessen en zo werd het uiteindelijk wel een succesvolle week, denk ik. Toen we vrijdag vertelden dat we weggingen, kregen we een hoop tekeningen en papiertjes met ‘Lola, aku cinta kamu’ wat ‘Lola, I love you’ betekent (Lola ben ik, Hannelore was iets te moeilijk dus ik ben hier –slechts tijdelijk- van naam veranderd). Fijn om zo af te sluiten.

Ik ben deze tekst in het begin van de week begonnen, maar ik kreeg hem maar niet afgewerkt. De laatste dagen waren ontzettend druk, op een positieve maar ook een ‘minder positieve’ manier. Toen ik dinsdag terugkwam van de school, stonden enkele vriendinnen me op te wachten. Wauw, wat lief, dacht ik, maar het bleek dat ik zo snel mogelijk mijn koffer moest leeghalen, warm moest douchen, al mijn kleren in de was moest doen… Er waren mogelijk bedbugs in onze kamer gevonden (kleine, bruine beestjes waarvan er honderden in je matras kunnen zitten en je overal bijten). De bedbugs verspreiden zo snel, dat het zeker vermeden moest worden dat het naar andere kamers zou gaan. Zo overleefden mijn kamergenoten en ik dus 48 uur met dezelfde kleren, hetzelfde ondergoed, zonder handdoek of andere spullen. Mijn elektronica had ik gelukkig wel geclaimd. Een zak met kleren ging naar de was, de zak met andere spullen zou in de zon worden geplaatst. Wat er echt gebeurde: het regende de dag erop, waardoor een zak van mijn kamergenoot helemaal nat was. Mijn zak werd gelukkig gespaard. Positieve van de zaak: ons mama moet niet veel wassen als ik terug kom. Alles is ondertussen netjes terug, iets kleiner dan eerst, maar dat zal ik wel terug uitrekken. Als het van mij afhangt, was het ook een positieve ervaring om eens echt basic te leven. Ja, soms hebben we hier geen (warm) water, eten we bijna elke dag rijst, en is er niet veel luxe, ik kon elke dag kiezen wat ik aandeed, ik kon elke dag een douche nemen, de taxi nemen om iets te gaan doen… Het was fijn om te leren kennen om veel minder te hebben, en dan nog had ik niet te klagen. Het voelde enkel wat vies ;-).

Ondertussen is het einde bijna in zicht. Ik beloof hierna nog een blog te schrijven na (of tijdens) de vlucht. De rest van de verhalen, vertel ik mondeling… want I’m coming home!