Vrijdagavond, volledige rust. Na een drukke week vol voorbereidingen, lessen en gezellige avonden, heb ik besloten om even te chillen in het huis voor ik een druk weekend tegemoet ga. Want hoe raar het ook is: dit is mijn laatste weekend al, terwijl ik heb het gevoel dat ik hier nog maar net ben aangekomen. Het staat dus helemaal volgeboekt om nog zoveel mogelijk te kunnen genieten van het mooie Bali.

Maar eerst even over het vrijwilligerswerk: algemeen gesteld is het traag op gang gekomen en ging het in stijgende lijn. Elke dag kwamen we terug met: ‘amai, dat was echt al beter dan gisteren’, en dat is al heel belangrijk toch? De spoedcursus Bahasa van maandagavond deed al heel veel goeds. Ook het feit dat we wisten dat we geen te moeilijke woorden moesten gebruiken of spelletjes moesten spelen, gaf een beter beeld voor de voorbereidingen. Een ander aspect dat in het begin nog niet zo duidelijk was, is dat alles afhankelijk is van het gemoed van de kinderen. In de introductie werd al gezegd dat kinderen hier ongezond eten of ongezonde dingen doen, omdat ouders van mening zijn om alles te doen ‘zolang het kind maar niet weent’. Die uitspraak maakte direct een indruk op mij. Het gaf enerzijds kriebels om grote veranderingen te maken, anderzijds werd het ook direct duidelijk dat de kinderen iets bijleren over healthcare niet genoeg is om de gezondheid in Bali helemaal te verbeteren. Het is niet mogelijk (en ook helemaal niet de bedoeling) om de cultuur hier aan te passen in een week. Ik denk dat ik het hier onbewust moeilijk mee had in het begin. Ik wou helpen, ik wou verandering zien. In werkelijkheid is het zo dat je gewoon tevreden moet zijn met de kleine stapjes die je maakt. Hebben ze juist geleerd wat gezond eten inhoudt en wat niet? Oké, dan gaan we eerst een spelletje spelen om morgen nog eens te herhalen wat we precies hebben geleerd. Verder rest het dan om te duimen en hopen dat ze er iets van hebben opgestoken, en anders hebben ze toch plezier gehad.

De laatste dagen had ik al iets meer het gevoel dat we echt iets hebben bijgeleerd. Donderdag lag de focus op tandenpoetsen en vandaag op hygiëne, zoals handen wassen en dergelijke. De tandenborstels die ik had meegenomen van mijn tandarts thuis waren een groot succes. De kinderen oogden heel dankbaar en blij toen ze deze kregen. We speelden spelletjes, deden het voor en uiteindelijk konden zij proberen. Met handen en voeten probeerden we te benadrukken hoe belangrijk het is om dit twee keer per dag te doen, net zoals het belangrijk is om voor het eten, na het toilet en bij vieze dingen je handen te wassen. Herhalen, herhalen, herhalen… en zoals eerder gezegd: hopen dat ze er iets van hebben opgestoken. In hoeverre we invloed kunnen hebben of verschil kunnen maken weet ik niet, maar alle beetjes helpen.

Volgende week krijgen we jongere kinderen, ik schat rond een jaar of 8,9. De uitdaging zal hier nog des te groter zijn, maar we kunnen de ervaringen van deze week zeker inzetten. Ook de nieuwe mentaliteit dat ik blij moet zijn met kleine stapjes, ga ik proberen overnemen. Begrijp me niet verkeerd, ik wou hier niet de redder in nood komen spelen, want ik besefte goed genoeg dat dit niet kon en ook niet de bedoeling was. Ik probeer gewoon een verklaring te zoeken waarom ik de eerste dagen wel altijd tevreden, maar nooit dolgelukkig en voldaan terug thuis kwam. De laatste dagen was dit ‘voldaan gevoel’ er al veel meer, dus nu kan ik alleen maar mijn best doen en hopen dat dit nog sterker wordt volgende week!