Tropisch, exotisch. Dat is een gepaste omschrijving voor dit weekend. Na een helse boottocht, die niet echt voor mij is weggelegd, kwamen we aan op Gili air. De wolken die boven ons vrijwilligershuis in Ubud hangen waren verdwenen, hitte alom. Zalig was dat. Na een kleine wandeltocht, arriveerden we bij het hostel waar we hadden geboekt. Eerste indruk: allemaal jonge mensen die backpacken, rond een paddenstoelvormig zwembad, enkele bungalows daarrond, palmbomen op de achtergrond, zon in de lucht. Een waar paradijs voor €14. Zonder te lang twijfelen doken we direct het zwembad in en gingen we even later naar het strand. Daar genoot ik van een papaya milkshake en een ‘pineapple toast’ (klinkt echt heel tropisch en exotisch toch?). Ik stond er een beetje op om dit weekend niet alleen te chillen in de zon maar ook echt iets te doen wat in België niet alledaags is. Hier is het echter al rond een uur of 18u donker dus veel opties waren er niet meer. Uiteindelijk heb ik mezelf dan overtuigd om gewoon nog te genieten van de rust voor het vrijwilligerswerk zou starten.

Zondagochtend startten we de dag met een yogales om 8u met uitzicht op het strand en de zee. Het ‘iets doen wat in België niet kan’ was dus al redelijk ingevuld. Het was een heel fijne ervaring en het maakte me rustig. Tegelijk was dat ook een momentje om even terug tot mezelf te komen want hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben je eigenlijk nooit alleen hier. Daarna gromden de magen en at ik het beste ontbijt dat ik me op dat moment kon inbeelden: yoghurt met fruit, muesli en honing en watermeloenensap. Wauw, wat had ik mijn yoghurtje in de ochtend gemist (ik voel me zo verwend westers nu, mijn excuses daarvoor). Daarna was het toch nog mogelijk om te snorkelen voor we weer vertrokken. Hoewel ik de schildpadden die ze halvelings hadden beloofd niet heb gezien, en mijn voeten vol wondjes zitten, was het koraal echt heel erg mooi. Ik vertrok dus tevreden terug naar Ubud.

Na de boottocht terug, die veel heviger was maar voor mij toch beter was verlopen, kwamen we terug aan land. Daar zou normaal een taxi ons opwachten, maar na even zoeken bleek dat dus niet zo te zijn. De shuttlebus naar Ubud was ondertussen ook weg. Enkele taxichauffeurs deden alles eraan om ons in hun taxi te krijgen: zo kunnen zij ook weer een paar dagen brood (of eerder rijst) eten. We hadden het echter via ons huis geregeld, dus ik kon niet geloven dat we echt opgelicht zouden zijn (we hadden namelijk alles al betaald op de heenreis, en dan zouden we nu dus misschien dubbel moeten betalen). Na heel wat geregel en gedoe, heeft uiteindelijk toch een van de enthousiaste taxichauffeurs ons naar Ubud gebracht, met de belofte dat we het geld zouden terugkrijgen. Onze contactpersoon beloofde dit ook. Eind goed, al goed: toen we aankwamen in het huis stond de contactpersoon ons op te wachten en is alles direct terugbetaald. Het is hier helemaal anders dan thuis, toch voelde het een beetje als thuiskomen na de lange tocht.

Vanochtend kregen we de laatste informatie over het project. Ik geef les in een groepje van 3, samen met een Nederlandse tandarts in wording en een Duitse dokter in wording. Samen zijn we dus wel de ideale combi om het healthcare project te doen. We geven les aan 11- 12 jarigen deze week en het bleek een klas van 23 (!!) te zijn. Een klas van 23, zonder leerkracht, alleen wij. Wat ook nog een kleine verrassing bleek, was dat de kinderen eigenlijk geen woord Engels spreken. Dat ze geen vloeiend Engels konden spreken had ik verwacht, maar zonder enig begrip van Engels is het wel heel moeilijk om te communiceren. Het was ook snel duidelijk dat de taallessen van vorige week niet genoeg waren om alle aspecten van goede hygiëne uit te leggen… Het schrijven van deze tekst is dus als ontspanning tussen de spoedcursus Bahasa die google me aanleert.

Buiten het overwelmende van deze dag, heb ik op dit moment wel tonnen energie en ‘goesting’ om dit project goed te doen. De kinderen iets aanleren, de kinderen plezier laten maken en zelf een beetje bahasa leren; dat zal het plan zijn van de komende twee weken. Het worden nog lange dagen omdat ik ook de combinatie met ‘de toerist uithangen’ wil behouden, maar ik ben hier dan ook niet om uitgerust thuis te komen. Ik probeer jullie snel terug te informeren over de kinderen en het project, maar ik ga eerst nog wat Bahasa studeren nu. Selamat malam!