Vandaag kreeg ik mijn laatste informatie voor het vertrek naar Bali, met daarin de vraag of ik een blog zou starten en zoja, of ik die wilde meedelen met de organisatoren.
Lang heb ik getwijfeld voor deze blog – en nog steeds, maar bij deze is hij toch opgestart. Ik ben bijna zeker dat ik na mijn terugkomst spijt ga hebben van bepaalde dingen die ik geschreven, of net niet geschreven heb: ik ben namelijk al niet de beste schrijfster en er gaan momenten zijn die amper te beschrijven zijn. Toch ga ik de uitdaging aan. Het lijkt mij een goede manier om het thuisfront op de hoogte te houden en zelf op een of andere manier mijn gevoelens en gedachten op een rijtje te zetten.

Nog drie weken voor het avontuur start. Drie weken: even lang als mijn avontuur daar zal zijn. Er woelen verschillende gevoelens: stress voor de laatste examens, hoop op dat ze zouden lukken, blijheid als ik denk aan het moment dat ze gedaan zijn, dan weer stress omdat het vertrek dan nog dichterbij komt en dan last but not least: opgewondenheid, omdat ik eindelijk mijn droom achterna ga. Helaas: het kleinste moment dat ik daarvan geniet, kom ik weer terug bij de stress uit voor het komende examen. Sommige momenten word ik heen en weer geslingerd door gedachten en gevoelens die ik amper kan omschrijven.

Maar… Ik kijk uit naar 7 juli. Dat is één van de weinige zekerheden die ik nu voel. Ik voel stress, misschien zelfs angst, maar ik kijk er absoluut naar uit. Ik heb de kans om mijn tienerdroom waar te maken, meer nog: ik ga hem waarmaken. Vrijwilligerswerk. In Bali. Alleen. Ik raap terug moed op: wat zijn drie examens als ik daarna drie weken naar Bali mag.